آرایشگر پناهنده در ایران
اگر افغانستان مثل برخی از کشورها 55 ورزشکار در المپیک 2008حاضر داشت! قطعاً با برنامه ریزی حساب شده ای که داشتند وقتی برای 4 ورزشکار یک مدال گرفته اند، برای 55 نفر ، حداقل 15 مدال می گرفتند! تازه اگر قرار بود چیزی حدود 40 میلیارد تومان پول خرج کنند چه می شد...! ! !
بالاخره تیم اعزامی افغانستان به المپیک 2008 پکن، از کشور همسایه خود عقب نماند و برای اینکه ثابت کند از بقیه تیم ها چیزی کمتر ندارد در این رقابتها صاحب مدال شد.
جالب اینجاست که ورزشکاری که این مدال را بدست آورد به عنوان پناهنده در ایران اقامت داشته و در حرفه آرایشگری مشغول به کار بود. روح ا... نیکپای، جوان تکواندوکار21 ساله افغانستانی ، در این دوره از مسابقات موفق شد با کسب یک مدال برنز دل مردم افغانستان را شاد کند تا برای چند روزی حال و هوای هموطنانش از تروریست، مواد مخدر و جنگ به دور باشد.
نکته جالب تر اینکه حامد کرزای، رئیس جمهور افغانستان پس از موفقیت فعلی به نیکپای قول داده که برای بازگشت وی از ایران یک خانه به وی اهدا خواهد کرد تا بتواند در کنار خانواده اش به فعالیت و زندگی روزمره ادامه دهد.
و از همه جالبتر اینکه کشور افغانستان در مسابقات المپیک پکن در دو رشته دو و میدانی و تکواندو فقط با چهار ورزشکار شرکت کرده و مدال کسب کرده است.
حالا شما فکرش را بکنید ، اگر افغانستان مثل برخی از کشورها 55 ورزشکار در المپیک حاضر داشت چه می شد،قطعاً آنها با برنامه ریزی خوب وحساب شده ای که داشتند به طوری که وقتی برای 4 ورزشکار یک مدال گرفته اند ،برای 55 نفر با یک حساب سر انگشتی باید 15 مدال می گرفتند. تازه این که چیزی نیست اگر قرار بود ده ها میلیون افغانی هم هزینه کنند (می شود چیزی حدود40 میلیارد تومان خودمان) دیگر که جرات داشت آنها را با کشورهای همسایه شان مقایسه کند.
با این حال این پیروزی افغانستان می تواند درس خوبی باشد برای دیگر کشو رهای آسیایی ، شاید فکر کنید منظورم ایران است،اما اشتباه فکر کرده اید چون به قول آقای علی آبادی خودمون ایران در بازی های المپیک ناکام نبوده است (دری بری نگویید... شاید منظور قلبی آقای علی آبادی المپیک 2000 سیدنی بوده است ،کسی چه میداند.) اما به هر حال حالا که این فکر را هم کرده اید بد نیست چند تا پیشنهاد راجع به این موضوع مطرح کنیم البته اگر به کسی به خصوص آقایان محترم بر خورد نخورد وگرنه آن موقع مجبوریم یا نوشته مان را انکار کنیم و تقصیر را به گردن این و آن بیاندازیم یا یک عذر خواهی حسابی بکنیم .
و اما پیشنهادات از قرار زیر است:
اولآ اینکه مسئولین ما می توانندازاین پس برای رشته های ورزشی و کسب مدال دست به دامان ورزشکاران و مربیان افغانی شوند.(همانطور که وقتی در برخی موارد از جمله موقعی که می خواهد یک چاله برای لوله کشی گاز کنده شود، از کارگران افغانی کمک گرفته می شود)
پیشنهاد دوم اینکه، مشورت کار خوبی است. شاید اگر شما هم پولی داشته باشید و بخواهید آن را در یک زمینه خاص، درست سرمایه گذاری کنید،نه هزینه(چون در برخی موارد هزینه با سرمایه گذاری اشتباه گرفته میشود مثلاً وقتی یک تیم با تعداد زیادی ورزشکار به المپیک رفته و اندازه ایجاد 10 تا کارخانه بزرگ که برای تعداد زیادی از جوانان کشورش می تواند ایجاد اشتغال کند پول خرج میکند و در رده های پایین دست جدول قرار می گیرد این هزینه است،اما وقتی کشوری با پول و تعداد ورزشکار کمتری در رده خوب جدول قرار می گیرد این سرمایه گذاری است.) به هر حال اگر بخواهید سرمایه گذاری کنید شاید با کو چک تر و زیر دست خود هم مشورت کنید تا آن پول را هدر ندهید،خوب ما هم میتوانیم با برنامه ریزان و مسئولان افغان وارد مذاکره شده و درباره طریقه سرمایه گذاری در ورزش به خصوص المپیک به گفتگو بنشینیم. شاید بتوانیم برای 4 سال آینده که قرار است بیشتر از صد تا ورزشکار به المپیک بفرستیم حداقل جنسمان را جور از لندن بیاوریم و 3 مدال بگیریم .1 طلا ،1 نقره،1 برنز...
سوم اینکه سلسله همایش ها و سمی ناهار هایی(منظور سمینار است چه با ناهار چه بی ناهار) برگزار کنیم و به نتیجه ای برسیم که چطور یک جوان 21 ساله افغانی که به عنوان پناهنده در ایران اقامت داشته و در حرفه آرایشگری مشغول به کار بوده توانسته است در المپیک موفق شود و زمینه را برای ایجاد کمک به دیگر پناهندگان افغانی فراهم کنیم تا به موفقیت هایی پی در پی در المپیک های دیگری دست یابند.این باعث می شود که اگر ما هم در آن مسابقات بودیم و مدالی نگرفتیم حداقل بتوانیم ادعا کنیم که همسایه بغلی هر چقدر مدال گرفته است از صدقه سری ما بوده است.ضمناً خوشحالیم که بر نامه ریز ی هایمان هم بی نتیجه نمانده است.
و بالاخره اینکه این پیروزی بزرگ را به ملت دوست وهمسایه افغانستان تبریک گفته وبه آنان اطمینان می دهیم اگر روزی بشنویم تیم فوتبال کشورشان در رقابتهای جام جهانی به مرحله نیمه نهایی صعود کند اصلاً تعجب نکنیم .چون می دانیم که بر نامه ریزی خوب و حساب شده ای دارند...
جالب اینجاست که ورزشکاری که این مدال را بدست آورد به عنوان پناهنده در ایران اقامت داشته و در حرفه آرایشگری مشغول به کار بود. روح ا... نیکپای، جوان تکواندوکار21 ساله افغانستانی ، در این دوره از مسابقات موفق شد با کسب یک مدال برنز دل مردم افغانستان را شاد کند تا برای چند روزی حال و هوای هموطنانش از تروریست، مواد مخدر و جنگ به دور باشد.
نکته جالب تر اینکه حامد کرزای، رئیس جمهور افغانستان پس از موفقیت فعلی به نیکپای قول داده که برای بازگشت وی از ایران یک خانه به وی اهدا خواهد کرد تا بتواند در کنار خانواده اش به فعالیت و زندگی روزمره ادامه دهد.
و از همه جالبتر اینکه کشور افغانستان در مسابقات المپیک پکن در دو رشته دو و میدانی و تکواندو فقط با چهار ورزشکار شرکت کرده و مدال کسب کرده است.
حالا شما فکرش را بکنید ، اگر افغانستان مثل برخی از کشورها 55 ورزشکار در المپیک حاضر داشت چه می شد،قطعاً آنها با برنامه ریزی خوب وحساب شده ای که داشتند به طوری که وقتی برای 4 ورزشکار یک مدال گرفته اند ،برای 55 نفر با یک حساب سر انگشتی باید 15 مدال می گرفتند. تازه این که چیزی نیست اگر قرار بود ده ها میلیون افغانی هم هزینه کنند (می شود چیزی حدود40 میلیارد تومان خودمان) دیگر که جرات داشت آنها را با کشورهای همسایه شان مقایسه کند.
با این حال این پیروزی افغانستان می تواند درس خوبی باشد برای دیگر کشو رهای آسیایی ، شاید فکر کنید منظورم ایران است،اما اشتباه فکر کرده اید چون به قول آقای علی آبادی خودمون ایران در بازی های المپیک ناکام نبوده است (دری بری نگویید... شاید منظور قلبی آقای علی آبادی المپیک 2000 سیدنی بوده است ،کسی چه میداند.) اما به هر حال حالا که این فکر را هم کرده اید بد نیست چند تا پیشنهاد راجع به این موضوع مطرح کنیم البته اگر به کسی به خصوص آقایان محترم بر خورد نخورد وگرنه آن موقع مجبوریم یا نوشته مان را انکار کنیم و تقصیر را به گردن این و آن بیاندازیم یا یک عذر خواهی حسابی بکنیم .
و اما پیشنهادات از قرار زیر است:
اولآ اینکه مسئولین ما می توانندازاین پس برای رشته های ورزشی و کسب مدال دست به دامان ورزشکاران و مربیان افغانی شوند.(همانطور که وقتی در برخی موارد از جمله موقعی که می خواهد یک چاله برای لوله کشی گاز کنده شود، از کارگران افغانی کمک گرفته می شود)
پیشنهاد دوم اینکه، مشورت کار خوبی است. شاید اگر شما هم پولی داشته باشید و بخواهید آن را در یک زمینه خاص، درست سرمایه گذاری کنید،نه هزینه(چون در برخی موارد هزینه با سرمایه گذاری اشتباه گرفته میشود مثلاً وقتی یک تیم با تعداد زیادی ورزشکار به المپیک رفته و اندازه ایجاد 10 تا کارخانه بزرگ که برای تعداد زیادی از جوانان کشورش می تواند ایجاد اشتغال کند پول خرج میکند و در رده های پایین دست جدول قرار می گیرد این هزینه است،اما وقتی کشوری با پول و تعداد ورزشکار کمتری در رده خوب جدول قرار می گیرد این سرمایه گذاری است.) به هر حال اگر بخواهید سرمایه گذاری کنید شاید با کو چک تر و زیر دست خود هم مشورت کنید تا آن پول را هدر ندهید،خوب ما هم میتوانیم با برنامه ریزان و مسئولان افغان وارد مذاکره شده و درباره طریقه سرمایه گذاری در ورزش به خصوص المپیک به گفتگو بنشینیم. شاید بتوانیم برای 4 سال آینده که قرار است بیشتر از صد تا ورزشکار به المپیک بفرستیم حداقل جنسمان را جور از لندن بیاوریم و 3 مدال بگیریم .1 طلا ،1 نقره،1 برنز...
سوم اینکه سلسله همایش ها و سمی ناهار هایی(منظور سمینار است چه با ناهار چه بی ناهار) برگزار کنیم و به نتیجه ای برسیم که چطور یک جوان 21 ساله افغانی که به عنوان پناهنده در ایران اقامت داشته و در حرفه آرایشگری مشغول به کار بوده توانسته است در المپیک موفق شود و زمینه را برای ایجاد کمک به دیگر پناهندگان افغانی فراهم کنیم تا به موفقیت هایی پی در پی در المپیک های دیگری دست یابند.این باعث می شود که اگر ما هم در آن مسابقات بودیم و مدالی نگرفتیم حداقل بتوانیم ادعا کنیم که همسایه بغلی هر چقدر مدال گرفته است از صدقه سری ما بوده است.ضمناً خوشحالیم که بر نامه ریز ی هایمان هم بی نتیجه نمانده است.
و بالاخره اینکه این پیروزی بزرگ را به ملت دوست وهمسایه افغانستان تبریک گفته وبه آنان اطمینان می دهیم اگر روزی بشنویم تیم فوتبال کشورشان در رقابتهای جام جهانی به مرحله نیمه نهایی صعود کند اصلاً تعجب نکنیم .چون می دانیم که بر نامه ریزی خوب و حساب شده ای دارند...
مطالب مرتبط:
اولین مدال تاریخ افغانستان در المپیک
تصاویر پیروزی روح الله نیکپا و نظرات جالب و خواندنی مردم افغانستان در مورد کسب نخستین مدال المپیک
موفق باشید و به توانایی های خود کم بها ندهید...